به کوشش جمعی از علاقه‌مندان و دوستداران زبان فارسی از گوشه‌وکنار جهان، به ویژه فارسی‌زبانان افغانستان که زنگ خطر پارسی‌زدایی را شنیده‌اند، بناست «کنگره جهانی فارسی‌زبانان» برگزار شود.
در نخستین نشست مجازی و مقدماتی این کنگره، که از سر لطف من را هم به آن دعوت کرده بودند، دغدغه‌های ارزشمند و درست و دوست‌داشتنی حاضران را شنیدم.
دغدغه‌های پاک پارسی‌گویان افغانستانی، تاجیکستانی و حوزه وسیع شبه‌قاره که در گوشه‌گوشه جهان زندگی میکنند شنیدنی و ستودنی است.
در آغاز این نشست مجازی در محورهای زیر سخن گفتم:
بابت دعوتی که از من شده بود سپاسگزاری کردم.
از زنده‌یاد قهار عاصی یاد کردم که شعر «چه زیباست پارسی» او با صدای هنرمندانی از افغانستان به عنوان سرود نشست برگزیده شده بود.
گزارشی دادم از برنامه «پارسی‌گویان» رادیو ایران که با هدف تقویت وحدت فارسی‌زبانان جهان تولید و پخش می‌شود.
به بنیان‌های استوار زبان فارسی مانند فردوسی، مولوی، سعدی، حافظ و سنایی به عنوان آیه‌های روشن شکوه زبان فارسی اشاره کردم و گفتم کسانی که نادانسته و از سر جهل با زبان فارسی ستیزه میکنند کارشان بیهوده است و گویی که با خورشید دشمنی میکنند.
با وجود فضای سیاسی مبهم در افغانستان، انگیزه «پاسداشت زبان فارسی» را برای همدلی و هم‌آوایی پارسی‌زبانان، بزرگ و ارزشمند و فرصتی مناسب دانستم.
گفتم که شاهنامه «خردنامه پارسی‌گویان» است و دوای درد بسیاری از کاستی‌های امروز انسان، توجه به حکمت و اندیشه‌ورزی حکیم توس در شاهنامه است.
گذرا به دوره‌های زبان فارسی و جایگاه آن در قلمرو وطن پارسی اشاره کردم.
و ...
افق روشنی را برای دست‌اندرکاران برپایی این کنگره آرزو می‌کنم و موفقیت ایشان را خواستارم.
محمدجعفر محمدزاده
فارسی‌بان خبر
